Ikies Santo Filoxenia

Στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία, Αμβροσία (/æmˈbroʊʒə/, Greek: ἀμβροσία,«Αθανασία») είναι το φαγητό ή το ποτό των Ελλήνων θεών, που συχνά απεικονίζεται ως συντροφιά μακροζωία ή αθανασία σε όποιον το κατανάλωσε. Έφερε στους θεούς το Ολύμπουμε περιστέρια.

Η Αμβροσία απεικονίζεται μερικές φορές στην αρχαία τέχνη όπως διανέμεται από μια νύμφημε την ονομασία αυτού του ονόματος. Στον μύθο του Λυκούργου, αντιπάλου του θεού κρασιού Διονύσου, η βία που διαπράχθηκε εναντίον της Αμβροσίας την μετατρέπει σε αμπέλι.

Ο Μορφέας έχει τη δυνατότητα να μιμείται οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή και να εμφανίζεται στα όνειρα. Η αληθινή του εμφάνιση είναι αυτή ενός φτερωτού δαίμονα, εικόνες που μοιράστηκαν με πολλά από τα αδέλφια του. Robert Burton, το 1621 Η Ανατομία της Μελαγχολίας, αναφέρεται σε κλασικές απεικονίσεις του Μορφέα, λέγοντας «Ο Φιλόστρατος ζωγραφίζει [Morpheus] σε λευκό και μαύρο παλτό, με κέρατο και κιβώτιο ελεφαντόδοντου γεμάτο όνειρα, με τα ίδια χρώματα, που σημαίνουν καλό και κακό ». Στον μύθο, ο Μορφέας λέγεται επίσης ότι στέλνει όνειρα μέσω μιας από τις δύο πύλες, μία από ελεφαντόδοντο και την άλλη από κέρατο. Ξεκινώντας από τη μεσαιωνική περίοδο, το όνομα Μορφέας άρχισε να σημαίνει γενικά τον θεό των ονείρων ή του ύπνου. Στην επιστολή του Fredman’s Carl No. 72«Νύμφη Glimmande», ο Μορφέας επικαλείται ως ο θεός του ύπνου.

Ο Ρωμαίος ποιητής Ovid δηλώνει στις Μεταμορφώσεις ότι ο Μορφέας είναι γιος του Ύπνου και αναφέρει ότι είχε χίλια αδέλφια, με τους Φοβήτορα , και Φάντασο να είναι απλώς οι πιο εξέχοντες.

Το Νέκταρ στην Ελληνική μυθολογία μαζί με την αμβροσία ήταν οι τροφές που έπαιρναν οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου, εννοώντας πως μ’ αυτά αποκτούν την αθανασία τους και τη δύναμή τους. Καθώς η ετυμολογία της λέξης είναι αν(μ)-βροσία(θάνατος), δηλαδή το αντίθετο του θανάτου. Το νέκταρ είναι ο χυμός των λουλουδιών με ζαχαρώδη σύσταση, ενώ με το ίδιο όνομα αναφέρεται και ο χυμός που μαζεύουν απ’ τα λουλούδια οι μέλισσες και, που μετά την κατάλληλη επεξεργασία απ’ αυτές, μετατρέπεται σε μέλι. Νέκταρ επίσης ονομαζόταν και το ποτό των 12 Ολύμπιων θεών, που βασικό συστατικό του πιστευόταν ότι ήταν το μέλι. Αυτό, μαζί με την αμβροσία, αποτελούσε την κύρια τροφή τους.

Στην αρχαία Ελλάδα το συμπόσιο (συν+πίνειν) ήταν μια διαδεδομένη συνήθεια. Μια συγκέντρωση φίλων, ή ένα πάρτυ όπως θα λέγαμε σήμερα. Σε ορισμένα από αυτά, οι συμμετέχοντες συνεισέφεραν ή οικονομικά, ή με τρόφιμα, τα οποία και λέγονταν «συμβολές». Ο Όμηρος τα αποκαλεί «εράνους«, ενώ γνωστές είναι οι αρχαίες σχετικές φράσεις “δειπνείν από συμβολών”, ή “δείπνον από σπυρίδος”

Το συμπόσιον (λέξη που σημαίνει «συνάθροιση ανθρώπων που πίνουν») αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπημένους τρόπους διασκέδασης των Ελλήνων. Περιελάμβανε δύο στάδια: το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στο φαγητό, που σε γενικές γραμμές ήταν λιτό, ενώ το δεύτερο στην κατανάλωση ποτού. Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι έπιναν κρασί και μαζί με το γεύμα, ενώ τα διάφορα ποτά συνοδεύονταν από μεζέδες (τραγήματα): κάστανα, κουκιά, ψημένοι κόκκοι σίτου ή ακόμη γλυκίσματα από μέλι, που είχαν ως στόχο την απορρόφηση του οινοπνεύματος ώστε να επιμηκυνθεί ο χρόνος της συνάθροισης.